Empatia – serce NVC

Dziękuje za przestrzeń i wolność bycia ze sobą i dla siebie. Za miejsce na dawanie i na naukę proszenia i otrzymywania. Bardzo jestem wdzięczna za „parkiet do tańca” (Dance floor) – narzędzie, które zabieram ze sobą jako „apteczkę pierwszej pomocy”. Niezwykle cenne były dla mnie medytacje z „tematem dnia”, szczególnie, że ich celem nie była późniejsza dyskusja tylko połączenie się ze sobą. Jako odkrycie tygodnia zapisuje „krzyk żyrafy” – lekcję, która dała mi duże poczucie ulgi i zupełnie zmieniło moje postrzeganie idei NVC. Cieszę się, że znalazło się miejsce na bardziej intelektualna dyskusję, chyba mi trochę zabrakło takiej swobodnej dyskusji w innej formule niż tylko dzielenia się swoimi odczuciami, bardziej żywej i o nas, naszych doświadczeniach (ale może to nie miejsce na to). Bardzo cieszę się z mojego nowego imienia i to było chyba moje ulubione ćwiczenie. Może dlatego, że moment był dobry dla mnie na nie. Podsumowując – it was great!

Podobało mi się, że każdy dzień miał swój temat i swoja strukturę. To mi dawało jasność nad czym pracujemy.  Piękne miejsce, kontakt z naturą, co bardzo wspierało mnie w pracy. Trenerki miały konkretną propozycję, która jednocześnie dawała dużo przestrzeni uczestnikom na eksplorowanie ich własnych tematów. Dużo ćwiczeń, mnóstwo inspiracji oraz nazywanie od kogo pochodzą, dawało mi poczucie, że jesteśmy w większym gronie niż fizycznie jesteśmy. Dla mnie bardzo komfortowa proporcja między ćwiczeniami i uczeniem się a zajmowaniem się tematami ważnymi dla społeczności. Dużo czasu na odpoczynek w ciągu dnia. Służyło mi jak trenerki współpracowały między sobą na sali – jasne otwarte konsultacje.

Nie zmieniłabym niczego, każdy proces, każde wydarzenie było cenne. To, co się działo w kręgu i to, co poza nim. Otwartość, przyjmowanie, przestrzeń dla wszystkiego co się pojawiało. Klarowna i jednocześnie elastyczna struktura, obecność, timing. I wszechobecna natura, życie, równowaga. Będę tęskniła. Dziękuję za wszystko.

Doświadczyłam zanurzenia się w „żywej energii potrzeb” – ta praktyka, ten stan, dają mi nadzieję na wyrażanie siebie z miłością i troską. Przestrzeń stworzona do praktykowania dała mi wolność wyboru i komfort otwierania się na tyle, na ile nie jest to sprzeczne ze mną.